دارم از زندگیت میرم با قلبی خسته و زخمی

تو جای خالی عشقو به این زودی نمی فهمی

نگاهت محو چشمامه تو افکار خودت غرقی

در و دیوار این خونه ندارند با خودت فرقی

همیشه قصه این بوده که تسکین غمت باشم

مگه حوای من بودی که باید آدمت باشم

چنان سرگرم رویاتی که رویامو نمی بینی

فقط وقتی منو میخوای که بی اندازه غمگینی

به رویای تو تن دادم خودم رویامو گم کردم

دارم دنبال آغوشی برای گریه می گردم

ببین آیا پر دردم

همیشه قصه این بوده که تسکین غمت باشم

مگه حوای من بودی که باید آدمت باشم

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: